Θέσεις

Από Η Πλατφόρμα – wiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

ΘΕΣΕΙΣ για το σχηματισμό ΤΟΥ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Ο άξονας της πολιτικής του Κέντρου βρίσκεται στην ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, το συλλογικό και το ατομικό, την ισότητα και την ελευθερία, την πρόνοια και τον ανταγωνισμό, την ανάπτυξη και το περιβάλλον. Η μονομέρεια των πολιτικών που ακολουθούν τα άλλα κόμματα, εκδηλώνεται με στρεβλώσεις που εκφράζονται από τα μεν αριστερά ή αριστερόστροφα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ) με υπεράσπιση του κρατισμού και των συντεχνιών, από δε τα καθεστωτικά (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) με την υπεράσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και της κομματοκρατίας. Η συστηματική στρέβλωση αυτών των πολιτικών, που κυριάρχησαν μεταπολιτευτικά, οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία και στον εξευτελισμό. Η κοινοβουλευτική παρουσία ενός φασιστικού κόμματος (Χ.Α.) είναι απόρροια αυτού του εξευτελισμού και έσχατο σημείο, συνιστώντας μέγιστη απειλή, αυτή τη στιγμή, για τη χώρα. Απέναντι σε αυτήν την απειλή, όπως και απέναντι στην παρατεταμένη και ανυποχώρητη κρίση, τα υφιστάμενα δημοκρατικά κοινοβουλευτικά κόμματα συνεχίζουν απτόητα τους πολιτικαντισμούς και τους λαϊκισμούς τους, χωρίς καμία σοβαρή ένδειξη αλλαγής της μικροκομματικής πολιτικής τους και των ανισορροπιών που καλλιεργεί.

Η αποκατάσταση της ισορροπίας επείγει από κάθε άποψη (οικονομική, κοινωνική, πολιτική) και αυτόν τον ρυθμιστικό ρόλο καλείται να παίξει το Κέντρο, συνενώνοντας τους πολίτες που αντιλαμβάνονται το επείγον του πράγματος. Η κατάσταση του επείγοντος ωθεί στη συνένωση των ατόμων, των ομάδων και των κομμάτων του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου, που καλούνται να ξεπεράσουν τις διαφορές τους, έστω τακτικά, μέχρι να μπορέσει η χώρα να ξεπεράσει αυτήν την κρίση. Αρκεί να συμφωνήσουν σε ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, έστω 10ετές, που θα έχει στόχο την αποκατάσταση της ισορροπίας, βάσει κάποιων κοινά παραδεδεγμένων θέσεων. Παραθέτουμε μια σειρά θέσεων, που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν βάση επεξεργασίας και κατάρτισης ενός πληρέστερου καταλόγου προγραμματικών αρχών, με εξειδικευμένα μέτρα για την υλοποίησή τους:

ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ, με εξορθολογισμό των υπηρεσιών του και αξιολόγηση του προσωπικού του, ώστε το «δημόσιο» να υπηρετεί τον πολίτη και όχι ο πολίτης να υπηρετεί αυτό και όσους το ελέγχουν (συντεχνίες και κόμματα). Για να συμβεί αυτό κρίνονται απαραίτητα:

η δημοσιοποίηση του δημοσίου, με τον απεγκλωβισμό του από κόμματα και συντεχνίες, που ιδιοποιούνται το δημόσιο χαρακτήρα του υπέρ εαυτών

η αξιοκρατική επιλογή του προσωπικού του, μέσα από διαδικασίες που εξασφαλίζουν κατά το ήττον την αντικειμενικότητα των κριτηρίων επιλογής του,

η διαφανής λειτουργία του, ώστε να είναι ανοιχτό στον έλεγχο του πολίτη και στις προτάσεις του για καλύτερες υπηρεσίες,

η μείωση της γραφειοκρατίας του, με την δραστική απλοποίηση της και την εκτεταμένη μηχανοργάνωση και διαδικτύωση των υπηρεσιών του,

η απαλλαγή από περιττές υπηρεσίες ή πλεονάζον προσωπικό, κατόπιν αξιολόγησής τους, η σύσταση νέων υπηρεσιών και η βελτίωση των υφισταμένων ώστε να ανταποκρίνονται στις νέες ανάγκες που προκύπτουν.

Για να συμβούν οι παραπάνω δραστικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει, ανάμεσα στα άλλα, να γίνουν και τα εξής:

-να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, για να επαναξιολογηθούν και, αν χρειάζεται, να μετακινηθούν (προς τα πάνω ή προς τα κάτω, προς αλλού ή προς την έξοδο) ανάλογα με τις ικανότητές τους και τις συνθήκες της πρόσληψής τους, (με όσους έχουν μπει εκτός ΑΣΕΠ, να τίθενται άμεσα σε διαθεσιμότητα),

-να υπάρχει οικονομικός έλεγχος κάθε δημοσίου υπαλλήλου και όποιου άλλου μπορεί να εμπλέκεται σε φαινόμενα διαφθοράς,

-να προαχθούν υπηρεσίες που διευκολύνουν τον πολίτη (όπως τα ΚΕΠ) και να καταργηθούν όσες τον δυσκολεύουν,

-να ιδρυθεί μία κεντρική ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, όπου θα μπορεί να απευθύνεται ο καθένας για όποια παρατήρησή του έχει να κάνει με το Δημόσιο, είτε αφορά επισήμανση λαθών και παρατυπιών, είτε δημιουργική πρόταση και υπόδειξη λύσης. Η κεντρική ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ οφείλει να λειτουργεί ανοιχτά, με ταυτόχρονη παρουσία στο διαδίκτυο, αποτελώντας τον κύριο κόμβο (πύλη) επικοινωνίας του Δημοσίου, που θα εκδημοκρατίσει και θα βελτιώσει τη λειτουργία του μέσα από μια διαδραστική σχέση με τον πολίτη.

Ο εγγενής κρατισμός των αριστερόστροφων κομμάτων, όπως και ο επίκτητος λαϊκισμός τους και ο εναγκαλισμός τους με τις συντεχνίες, τα καθιστά ακατάλληλα για μεταρρυθμίσεις τέτοιας έκτασης. Από την άλλη, τα κόμματα της συγκυβέρνησης κάνουν ότι μπορούν να διασώσουν το πελατολόγιό τους από τις μεταρρυθμίσεις που αναγκάζονται να κάνουν, άτσαλα και απρόθυμα, υπό την πίεση της τρόικας. Το Κέντρο καλείται να παίξει δυναμικά το ρυθμιστικό του ρόλο στη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, χωρίς να σέρνεται πίσω από καμία τρόικα, αλλά να παίρνει πρωτοβουλίες και να πιέζει για την εφαρμογή τους. Η φόρα αυτή δεν πρέπει, όμως, να μας παρασύρει στην άρνηση του δημόσιου χαρακτήρα μιας σειράς υπηρεσιών, που δεν μπορούν να προσφερθούν επαρκώς από ιδιώτες, αφού η ιδιωτικοποίησή τους θα τις έκανε προσβάσιμες μόνο σε όσους θα μπορούσαν να τις πληρώσουν, αποκλείοντας τούς οικονομικά ασθενείς, κάτι που θα καταργούσε την άσκηση της ισορροπίας σαν άξονα της πολιτικής μας.

Η παιδεία και ο πολιτισμός, η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση, η δικαιοσύνη και η ασφάλεια πρέπει να παρέχονται σε όλους εξίσου. Παράλληλα, κανείς δεν πρέπει να στερείται των στοιχειωδών για την επιβίωσή του και γι’ αυτό θα πρέπει να επικουρείται, είτε με ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, είτε με παροχή στέγης, τροφής και περίθαλψης.

Οι υπηρεσίες που δοκιμάζονται από την κρίση και πρέπει να προστατευθεί ο δημόσιος χαρακτήρας τους, με ταυτόχρονη μεταρρύθμισή τους, είναι:

Η παιδεία και ο πολιτισμός – με στροφή της παιδείας στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας και της κριτικής σκέψης (μακριά από τη σωρευτική εκμάθηση γνώσεων και την παραπαιδεία των φροντιστηρίων στην οποία οδηγεί), και με στόχο του πολιτισμού την ανάδειξη «ζωντανών» μορφών τέχνης, εκτός από την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση – με ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων σε μια κεντρική υπηρεσία που θα παρέχει βασική σύνταξη σε όλους μετά τα 67 και θα καλύπτει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όσων ασθενούν (αφού εξυγιανθεί όλο το κύκλωμα της υγείας και της σύνταξης, και αφού απλοποιηθεί δραστικά, με κατάργηση του ισχύοντος αντιπαραγωγικού συστήματος εισφορών).

Το περιβάλλον και οι υποδομές – με έργα που να προστατεύουν το οικοσύστημα, να προάγουν την αειφόρα ανάπτυξη, να εκσυγχρονίζουν τις υποδομές και να αναδεικνύουν το ελληνικό τοπίο, ώστε -μαζί με την πολιτιστική άνθιση του- να γίνει η Ελλάδα κέντρο παγκοσμίου ενδιαφέροντος, από κάθε άποψη (τουριστική, επενδυτική, ερευνητική, καινοτομιών, κλπ).

Πιστεύουμε ότι μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, αποτελεσματική στο νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών και συνεπής στις διεθνείς της υποχρεώσεις, θα μπορέσει να κερδίσει διεθνή στήριξη στα αναπτυξιακά της σχέδια, εφόσον θα διαπνέονται από μια ισορροπημένη λογική και σοβαρή μελέτη. Έτσι αν, πέρα από μια συμφωνία με τους δανειστές της (για μια συμβιβαστική λύση στο θέμα του χρέους, που θα το καθιστά βιώσιμο), παρουσιάσει ένα 20ετές πρόγραμμα σταδιακής ανάκαμψης της οικονομίας, με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας, από τον γεωφυσικο-ιστορικό της πλούτο ως την καλή ποιότητα του έμψυχου υλικού της (με μια παιδεία που θα το εμπλουτίζει), θα μπορέσει να αναδείξει την Ελλάδα σε πόλο έλξης όχι μόνο χρηματικού κεφαλαίου αλλά και πνευματικού, με πρώτους τους διαπρέποντες Έλληνες της διασποράς. Αυτά, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι και οι υπόλοιπες υπηρεσίες θα επιτελούν σωστά το έργο τους - από την δημόσια ασφάλεια ως τις πρεσβείες του εξωτερικού, από την ταχεία απονομή δικαιοσύνης ως την αποκέντρωση της διοίκησης-, παρέχοντας ένα περιβάλλον «φιλικό προς τον χρήστη».

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ με απελευθέρωση της οικονομικής δραστηριότητας από τον κομματικό εναγκαλισμό, τις συντεχνίες, τη διαπλοκή, την ολιγαρχία, τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία.

Η ανάπτυξη δεν μπορεί δρομολογηθεί χωρίς την κινητοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας με επιχειρηματικές και δημιουργικές πρωτοβουλίες, στις οποίες το κράτος θα πρέπει να είναι αρωγός και όχι υποκαταστάτης. Το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας και δεν είναι αυτό που παράγει τον εθνικό πλούτο: υποβοηθάει σε αυτόν, μεριμνώντας για το σύνολο, ενώ αφήνει ελεύθερα τα άτομα να δράσουν σε οικονομικά πεδία που δεν είναι της αρμοδιότητάς του. Από την άλλη, η «ελευθερία της αγοράς» δεν μπορεί να είναι μονομερής. Οι πολίτες, ως εργαζόμενοι ή καταναλωτές ή προμηθευτές, είναι ελεύθεροι να σχηματίζουν ενώσεις, να διαπραγματεύονται συλλογικά τα αιτήματά τους και να πιέζουν για την ικανοποίησή τους, με όποιον τρόπο κρίνουν θεμιτό, αρκεί να κινούνται στα πλαίσια του νόμου και να μην πιέζουν το ευρύτερο σύνολο, αλλά να δρουν στον τομέα τους. (Επειδή πρέπει να προστατεύεται το σύνολο, η κήρυξη απεργιών σε τομείς του δημοσίου, πρέπει να εγκρίνεται από τα 3/5 των απασχολουμένων και όχι των ψηφισάντων). Η κίνηση του «εργοδοτικού κεφαλαίου» πρέπει, επίσης, να κινείται εντός των πλαισίων του νόμου και του εργατικού δικαίου, να αποφεύγει ολιγοπωλιακές πρακτικές, που εμποδίζουν την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, να σέβεται το κοινωνικό σύνολο και το περιβάλλον, να συμβάλλει στην ανάπτυξη και όχι στον κερδοσκοπικό παρασιτισμό.

ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ με ενδελεχή έλεγχο των εξόδων του δημοσίου (ώστε να μην πηγαίνει ούτε ευρώ χαμένο σε αντιπαραγωγικά και παρασιτικά κυκλώματα) και με πάταξη της φοροδιαφυγής, μέσω μίας φορο-λογικής πολιτικής, που θα κατανέμει δίκαια τα «βάρη» στους πολίτες, παρέχοντάς τους στο ακέραιο το αντίτιμο της συνεισφοράς τους, με δημόσιες υπηρεσίες θα είναι στην πλήρη διάθεσή τους. Ευθύνη των διοικήσεων του δημοσίου τομέα πρέπει να είναι η καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των δημοσίων εσόδων, με τη βέλτιστη δυνατή παροχή των υπηρεσιών τους, στα πλαίσια του -αυστηρά τηρουμένου- προϋπολογισμού τους. Στα δημόσια έσοδα θα πρέπει να συνεισφέρουν όλοι οι πολίτες, ανάλογα με το εισόδημά τους. (Οι πλούσιοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ο πλούτος δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα: προέρχεται από την οικονομική σχέση τους με τους άλλους και με τη χώρα, που τους δίνει την ευκαιρία του πλουτισμού, την οποία αυτοί αξιοποιούν. Οι άλλοι, ως σύνολο και ως χώρα, αποτελούν το περιβάλλον που επιτρέπει ή αποτρέπει την πλουτοπαραγωγή, ανάλογα με την συνολική κατάστασή του, στην οποία πρέπει να συμβάλλουν τα μέγιστα όσοι κερδίζουν τα μέγιστα από αυτήν. Είναι προς αμοιβαίο συμφέρον όλων, η εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους δικαίου, που φροντίζει για ένα περιβάλλον εύφορο και ακολουθεί μια ισορροπημένη πολιτική, τόσο φιλεργατική όσο και φιλική προς την επιχειρηματικότητα.) Η αναλογική και δίκαιη φορολόγηση, μαζί με την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος και τη μέγιστη δυνατή αυτοματοποίησή του, τη διαφάνεια των δημόσιων οικονομικών και την καλύτερη αξιοποίησή τους υπέρ του συνόλου, μπορεί να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτος, κάτι το οποίο είναι το πιο σημαντικό στοιχείο για τη πάταξη της φοροδιαφυγής.

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ είναι απαραίτητη και για να παταχθεί η ανομία, να περιοριστεί η φασιστική παρουσία, να αποκατασταθεί το κύρος της δημοκρατίας και να λειτουργήσει το πολίτευμα χωρίς εκτροπές, δεξιές ή αριστερές. Μια σειρά από συνταγματικές και νομοθετικές αλλαγές θα πρέπει να δρομολογηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, με βασικές: το διαχωρισμό των εξουσιών, το χωρισμό εκκλησίας και κράτους, την ποινικοποίηση του ρατσισμού παράλληλα με τη νομιμοποίηση των εργαζομένων μεταναστών και την ταυτόχρονη πάταξη της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ για την επιτυχία των μεταρρυθμίσεων – που είναι ευθύνη δική μας -είναι απαραίτητη, αφού το συνολικό εγχείρημα της ανόρθωσης της χώρας στις σύγχρονες συνθήκες -και με το δεδομένο της δανειακής της εξάρτησης-, δεν μπορεί να καρποφορήσει εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η περαιτέρω ένωση, έως και ομοσπονδοποίηση, των ευρωπαϊκών κρατών θα πρέπει να είναι κύρια κατεύθυνση της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η αποκατάσταση της εθνικής αξιοπρέπειας και η επείγουσα ανάγκη να ξεπεραστεί η κρίση, επιβάλει την πολιτική παρουσία ενός φορέα του μεταρρυθμιστικού Κέντρου, που θα συσπειρώσει τις σκόρπιες δυνάμεις του «χώρου» πάνω σε μια πλατφόρμα κοινών θέσεων, όπως αυτές που, ενδεικτικά και συνοπτικά, προτείνουμε εδώ.